"Τι περισσότερο μπορώ να κάνω; \'Εχω στραβώσει το κάτω χείλος μου, και μιλήσει μέσα απ\' τα δόντια, και σηκώσει το γιακά του αδιάβροχού μου , και φορέσει το καπέλο μου πάνω απ\' τα μάτια μου, και βάλει το δεξί χέρι στην τσέπη του πιστολιού και παραμονέψει απ\' τις γωνιές, και σκαρφαλώσει σε στέγες, μέχρι που έχω στερέψει πια από κακές πράξεις" .
Αυτά λέγεται ότι είπε κάποτε, στα τέλη της δεκαετίας του \'30, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, έχοντας βαρεθεί τους τυποποιημένους γκανγκστερικούς ρόλους στους οποί- ους τον έβαζε συνέχεια η Ουόρνερ. Και όσο διαμαρτυρόταν τόσο τον "τιμωρούσαν", ρίχνοντάς τον σε ταινίες Β κατηγορίας ή σε δεύτερους ρόλους, πάλι παρόμοιους.
Βλέποντας πάντως αναδρομικά την καριέρα του , και όχι μόνο με νοσταλγική διάθεση, παρατηρούμε ότι γενικά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο τραγικά. Πολλές από τις πρώτες του ταινίες είναι πολύ καλές, με οποιαδήποτε κριτήρια, και σε πολλές απ\' αυτές είναι πρωταγωνιστή ή συμπρωταγωνιστής. Το πρόβλημά του ήταν το ότι ήταν απλώς κάποιες από τις πολλές που γύριζε η βιομηχανία του Χόλιγουντ, χωρίς καμιά να έχει ξεχωρίσει ιδιαίτερα. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)